หมู่บ้านเล็กๆ โดนโอบล้อมด้วยภูเขา เป็นต้นสายธารของยอดเขาหลวง ที่สุดแห่งขุนเขาแดนใต้ เส้นสายลายน้ำไหลผ่านหมู่บ้าน เกิดเป็นความสวยงามที่ลงตัว อดีตชื่อของหมู่บ้านคือ "บ้านขุนน้ำ" ปัจจุบัน นามระบือลือไกล คี รี ว ง...

ผมมีเรื่องเล่าจากคีรีวง เรื่องราวดีดี เรื่องราวมิตรภาพเล็กๆของคนชอบเดินทาง...

ภาพบรรยากาศแบบเบาๆ ฝากติดตามดูด้วยครับผม


https://youtu.be/qlRWhziAb9I



ฝากติดตามเพจ คน ฟ้า ป่า น้ำ ด้วยครับผม

https://www.facebook.com/wildlife.feelfree/

เช้าวันนั้นที่คีรีวง เราสามคนตื่นเช้ากว่าปกติ ตื่นออกมาสูดอากาศยามเช้าที่ดีที่สุดในประเทศไทย อากาศเย็นดีจัง เมื่อวานตอนเย็นฝนตกหนักมาก ที่นี่ภาคใต้ของประเทศไทย ฝนแปดแดดสี่นะครับ มาแล้วต้องได้เจอฝน
ตื่นแล้วก็หิว ไปหาไรกินดีกว่า สามคนเดินหาร้านโกปี๊ ในตลาดเช้าแถวริมฝั่งคลอง อากาศดีมาก ผู้คนก็ไม่ได้มากมาย เพราะเราเลือกที่จะมาในวันธรรมดา ถ้าเป็น เสาร์-อาทิตย์ คนเพียบ...

ได้ร้านมีโต๊ะแล้วก็สั่งน้ำชา โกปี๊ ตามสบาย ของกินก็สามารถเดินหาซื้อเข้ามาทานในร้านได้ ต่างคนต่างเดิน เพลินมากตลาดตอนเช้า บางคนขี่มอไซค์ ใส่ชุดนอน ออกมาหาไรกิน มีบางพวกปั่นจักรยานกันมาเป็นกลุ่มบ้าง เดี่ยวบ้าง ได้บรรยากาศดีนะ
ของกินที่เราซื้อมา ก็มีจาโก๋ย เหนียวปิ้ง เหนียวสังหยา เหนียวหน้ากุ้ง ต่างคนต่างซื้อกันมา กำลังนั่งกินเพลินๆ ชมวิวริมคลอง...

"พี่บ่าวซื้อ เหนียวสังหยา มาจากไหนนิ" สำเนียงเสียงภาษาปักษ์ใต้จากโต๊ะข้างๆ คือบทสนทนาบทแรกระหว่าง 2 โต๊ะอาหารเช้าที่นั่งติดกัน


พี่เค้ามากัน 3 คน พ่อ แม่ ลูก พ่อกับแม่น่าจะวัย 40 ต้นๆ ส่วนลูกเรียนอยู่ชั้นประถม คนเริ่มต้นบทสนทนาคือคนเป็นแม่...

"หมันอยู่ไกล เดินไปไกลฮิท เอาต๊ะ ไม่พรือ ซื้อมาเยอะ" พี่ผมตอบกลับไปพร้อมยื่น ห่อเหนียวสังหยาห่อใหม่ให้พี่เค้าไป

"ไม่พรือ ขอบคุณมากครับ อยู่ตรงไหน เดี๋ยวผมเดินไปซื้อเอง"

"ไม่พรือครับ เอาต๊ะ ลองชิมก่อนว่าหรอยม่าย"

"งั้นขอบคุณครับ"

สุดท้ายพี่เค้าก็รับไปครับ ส่งต่อให้ลูกชาย ลูกชายเค้าคงอยากกิน น่ารักดีครับ



หลังจากนั้นเราก็เริ่มบทสนทนากันเป็นเรื่องเป็นราว ถามไถ่ความเป็นมาของกันและกัน พี่เค้ามาจากขนอน มาถึงเมื่อคืนตอนค่ำแล้ว เค้าชวนเราไปเที่ยว บอกที่ขนอมมีที่เที่ยวเยอะ คุยกันได้พักใหญ่ๆ พี่เค้าก็ขอตัวกลับก่อน ก็ร่ำลา แล้วก็ขอบคุณกันไป
ยังไม่ทันเดินออกจากร้าน เจ้าของร้านมาบอกว่า ค่าโกปี๊ พี่ที่เค้ารับเหนียวสังหยาจากเราไป เค้าจ่ายให้เราแล้ว ด้วยความเกรงใจ พวกเรารีบบอกเค้าว่า ไม่เป็นไร แต่คงไม่ทันแล้วล่ะ....
คำขอบคุณจากทั้งสองฝั่ง ส่งให้กันไม่ขาดปาก ก่อนจะร่ำลากันไปจริงๆ

เราไม่เคยรู้จักกัน...


และเราก็ยังไม่รู้จักกัน...

แต่เรายินดีที่ได้รู้จักกัน เพียงช่วงเวลาแสนสั้น...

เรื่องราว ความน่ารักของคนที่ชอบเดินทาง พบปะพบเจอกับผู้คนที่ไม่รู้จัก บางครั้งก็สวยงามจริงๆ สวยงามแบบบ้านๆ


ราคาค่างวดของเหนียวสังหยา 1 ห่อ กับค่าโกปี๊ 3 แก้ว ไม่ได้มากมายอะไรเลย แต่สิ่งที่เราได้แลกเปลี่ยน คือน้ำใจ คือเรื่องราวการแบ่งปัน ผมว่ามันมีคุณค่ามากมายจริงๆนะ

อาจเป็นเรื่องราวธรรมดามากมากสำหรับใครบางคน แต่สำหรับผมมันดีมาก มาก...

ผมนั่งเล่นเพลินๆอีกแปปนึง ก็กลับที่พัก เดินลงไปเล่นน้ำหน้าที่พักนั่นแหละ น้ำใสมาก เย็นกำลังดี มีความสุขสุดสุด...


คี รี ว ง...ดีงาม ผมกลับมาพร้อมกับความสุขทั้งกายและใจ แล้วผมจะกลับไปอีกครั้งอย่างแน่นอน....

คน ฟ้า ป่า น้ำ

 วันศุกร์ที่ 12 พฤษภาคม พ.ศ. 2560 เวลา 14.47 น.

ความคิดเห็น