ดอนเมือง >>> อู่ฮั่น >>> ลั่วหยาง >>> ซีอาน >>> ดอนเมือง

เดินทางผู้หญิงคนเดียว ไม่ซื้อซิมที่จีน ไม่เปิดโรมมิ่งจากไทย ถึงแม้ที่โรงแรมที่จีนจะมีไวไฟให้เล่นแต่เปิด facebook, line, instagram, youtube, google ฯลฯ ไม่ได้เลยจ้า แต่แปลกที่เวลาเปลี่ยนเมืองจะมี line ส่งมาได้ทีนึง แล้วก็จะหายไป ส่วน facebook messenger ขึ้นมาให้เห็นครั้งเดียว แล้วก็โดนจับหายไปดื้อ ๆ เลย เรื่องอัพเดตโซเชียลพี่ไม่ซีเรียส แต่แผนที่คิดว่าจะใช้ app พวก offline map หาเส้นทางต่าง ๆ โหลดไว้หลายอัน ใช้ไม่ได้เลยจ้ะ หรือมันรู้ว่านี่คือโทรศัพท์ไทย อ้อ...แต่พี่เล่น we chat ได้นะ ว่าแต่จะให้พี่เล่นกับใครหล่ะ 555

<<<อู่ฮั่น >>>

เค้าว่ากันว่า มาดูซากุระที่อู่ฮั่น ต้องไปดูที่ Wuhan University แต่ช่วงก่อนที่จะมา เข้าไปเช็คใน we chat ของมหาวิทยาลัย เห็นเป็นรูปดอกไม้แห้ง ๆ หล่นเต็มพื้น เลยเดาว่าซากุระน่าจะโรยหมดแล้ว (ตอนแรกก็พยายามให้ google translate ช่วยแปลนะ แต่อ่านแล้วก็อ่อนใจเหลือเกิน อยากหาคนช่วยแปลจาก google translate อีกที เลยเดาจากรูปเอาหล่ะกัน)

"อู่ฮั่น" ต้อนรับสาวไทยอย่างพี่ด้วยตึกสูงระฟ้าและควันบุหรี่เช่นเคยเหมือนกับเมืองอื่น ๆ ในจีน อุณหภูมิในวันนี้ประมาณ 10 องศาปลาย ๆ เย็นพอที่จะไม่ทำให้ไม่ร้อนจนเกินไปขณะเดินตามหาโรงแรมที่จองมา

ในที่สุดความสะดวกสบายของขนส่งมวลชนที่จีนก็ทำให้พี่มาถึงโรงแรมที่พักได้อย่างปลอดภัย แม้จะต้องแบกเป้ใบใหญ่สองใบฝ่าฟันคลื่นมหาชนจำนวนมากก็ตาม ระหว่างรอเช็คอินก็ได้ยินเพลงปาล์มมี่จากข้างนอกโรงแรมช่วยปลอบโยนหัวใจดวงน้อยที่โดนตัดขาดจากโลกภายนอกโดยไม่ได้ตั้งใจให้อุ่นใจขึ้นได้บ้าง

หลังจากเช็คอินเสร็จก็ออกเดินทางไปถนนคนเดิน ไปเดินเล่นริมน้ำ พยายามตามหาหอกระเรียนเหลืองด้วย แต่หาทางไปไม่เจอซะที ได้แต่เห็นตอนนั่งรถเมล์ในระยะไกล ประดับไฟตอนกลางคืนสวยมาก พออีกวันจะมา กลายเป็นกลางคืนมันปิดนี่นา ไปมองใกล้ ๆ ก็ไม่เห็น แถมฝนตกหนักมาก ขนาดมีร่มยังยังเปียกไปทั้งตัว รองเท้าพี่ก็กลายร่างเป็นเรือลำน้อยไปโดยปริยาย

วันรุ่งขึ้นพี่ไปดูจุดไฮไลท์ของเมืองนี้ที่พี่ตามหากันดีกว่า ชมความงามของดอกซากุระ เริ่มต้นจากการนั่งรถเมล์สาย 402 จากต้นทางที่ Wuchang Railway Station ไปยันสุดสายที่ Wuhan Botanical Garden ผ่านจุดจอดทั้งหมด 38 จุด ซึ่งอันที่จริงแล้ว จากที่พักพี่ที่อยู่ที่ Optic Valley จะถือว่านั่งอ้อมมาก แต่พี่เมื่อย ต้องการหาเรื่องพักขา เห็นรถเมล์ผ่านหลายจุดที่น่าสนใจดี เลยถือว่านั่งรถชมเมืองแล้วกัน รถเมล์สายนี้จะผ่านทั้งหอกระเรียนเหลือง เขาเต่า พิพิธภัณฑ์หูเป่ย ถนนเจียงฮั่น โรงละครที่เค้าให้แสดง Han Show (ไม่รู้เรียกชื่อจริง ๆ ว่าอะไร) ทะเลสาบตงหู แล้วพอสุดสาย โดนไล่ลงเผลอไปเข้า Mei Flower Garden ค่าเข้า 10 หยวนเอง ก็เห็นชื่อว่ามี flower นึกว่าเข้าไปจะเจอมวลหมู่ดอกไม้ ที่ไหนได้เข้าไปเจอแต่คนไปถ่ายพรีเวดดิ้งหลายสิบคู่ ควรจะเปลี่ยนชื่อไปเป็นสวนพรีเวดดิ้งซะมากกว่า

บรรยากาศดีก็จริง แต่ก็ไม่ได้รู้สึกซาบซึ้งมาก เดินอยู่เป็นชั่วโมงพยายามตามหาจุดที่พอจะสวย หาไม่เจอเลย แต่บรรยากาศฮิปสเตอร์อยู่ มัว ๆ หมอก ๆ ไม่ต้องใส่แอพไรเพิ่ม

วิวดูไม่สวยเลย แต่ถ่ายแล้วไปแต่งรูปเอาคงสวยหล่ะมั้ง เค้าเลยมาถ่ายพรีเวดดิ้งกันเยอะเลย

ท่านผู้นี้ โปรดชี้ทางสว่างให้ข้าด้วยเถิด

ไม่กล้าเข้าไปนั่งอ่ะ ดูหลอน ๆ ชอบกล

อ้าวเข้าใจว่าฤดูใบไม้ผลิ นี่มันใบไม้ร่วงแล้วรึ

มุมนี้น่าจะฮิตอยู่ ในหมู่พรีเวดดิ้ง จัดไว้พร้อมเชียว

มองไปทางไหนก็มีแต่ความเงียบ ถ้ามีสัตว์ประหลาดในน้ำโผล่ขึ้นมาลากพี่ไป คงไม่มีใครรู้เลยสินะ

จนไม่รู้จะถ่ายอะไรหล่ะ หาดอกไม้ไม่เจอเลย กินหญ้าไป

ต้องสังเกตดี ๆ จะเจอดอกไม้ตามพื้นดิน

ดงใบไม้แดง ไม่รู้จะถ่ายไรแล้ว ออกเถอะ

ไปสวนฝั่งตรงข้ามดีกว่า คนดูเยอะกว่าอย่างเห็นได้ชัด และไม่มีพวกมาพรีเวดดิ้งด้วย Moshan Scenic Spot ค่าเข้า 60 หยวน

ค่ารถไฟฟ้านั่งชมสวนอีก 30 หยวน แนะนำว่าถ้าไม่สตรองจริง ให้นั่งรถช่วยเซฟขา แล้วเลือกลงเฉพาะจุดดีกว่า เนื่องจากสวนกว้างมาก พี่มีประสบการณ์จะแข่งสตรองกับเหล่าคนจีนจากสวนในครั้งก่อน ๆ แล้ว บอกเลยว่าขอยอมแพ้ตั้งแต่ทางเข้า นั่งรถไฟฟ้าสิคะ รออะไร

เริ่มจุดแรกด้วยการที่เจ้าหน้าที่ใจดีพาเหมาคันนั่งไปคนเดียวเลย คนขับจะคอยอธิบายจุดต่าง ๆ ไปด้วย บริการดีค่ะ แต่....ฟังไม่ออก

พี่คนขับจอดให้ลงจุดแรก แล้วก็ทิ้งเราไว้ ถ้าเราเดินเสร็จแล้ว มีรถคันไหนมาก็โบกขึ้นได้เลย เพราะซื้อตั๋วรถไว้แล้ว

มาแอบดูเค้านั่งเรือกัน ตอนนั่งรถเมล์ผ่าน เห็นมีจุดให้นั่งเรือหลายจุด บรรยากาศดีมาก

ทะเลสาบกว้างจนสุดลูกหูลูกตา เคยอ่านเจอว่าจีนมีการสร้างอุโมงค์ลอดใต้ทะเลสาบตงหูนี้ระยะทางประมาณ 10 กิโลเมตรด้วย ในหนังสือท่องเที่ยวบรรยายว่าทะเลสาบตงหูนี้งามมาก ๆ ดูในรูปก็งั้น ๆ แต่มาเห็นกับตานี่สวยเกินบรรยายเลยทีเดียว เวลาถ่ายภาพออกมาบรรยากาศจะมัว ๆ นัว ๆ เพราะอากาศครึ้ม ๆ ทั้งวัน

เรือมีทั้งแบบเรือพาย และเรือสปีดโบ๊ทแบบขับเร็ว ๆ ปาดซ้ายขวาให้กรี๊ดกร๊าดกันเล่น เห็นแล้วน่าสงสารเรือพายมาก เหมือนเรือพายจะพายไปไหนไม่ได้เลย เพราะโดนคลื่นจากสปีดโบ๊ทซัดมา

ขึ้นไปดูบนกำแพงดีกว่า มาเปิดรูปดูเพิ่งเห็นว่ามีแต่รูปหน้าตัวเอง 555

ไปเดินดู Chu Culture Museum ต่อ เป็นเหมือนหมู่บ้านจำลองมีพิพิธภัณฑ์กล้อง มีร้านนั่งกินข้าว ให้เช่าชุดจีนถ่ายรูป งั้น ๆ ผ่าน ๆ ลงรูปเยอะ ยังไม่เข้ากับหัวข้อรีวิวเลยนี่

ผ่านอีกหลาย ๆ จุด แต่ก็ยังไม่ถึงสวนซากุระสักที

จุดนี้แนะนำ ควรแวะค่ะ Chutian Tower ถอนหายใจสามรอบ ก่อนปีนขึ้น

ที่นี่จะมีการแสดงระฆังโบราณเปียนจงด้วย แต่ระฆังที่ใช้แสดงไม่ใช่ของโบราณแท้ ๆ นะคะ เป็นของที่จำลองขึ้นมา ประทับใจมาก ๆ เค้าว่าของจริงจะเสียงไพเราะมาก ยากที่จะทำเลียนแบบขึ้นมาได้

วิวบนนี้ก็สวยมาก ๆ ด้วย ไม่เสียดายที่กลั้นใจปีนบันไดขึ้นมา

นั่งรถเลยสวนซากุระเลยไปจนสุดทางออก ก็ไม่เห็นมีซากุระอยู่หน้าสวนสักต้นนี่ เลยต้องเดินกลับไป

ใบไม้แดงธรรมดาก็สวยแล้วนะ

ผ่านสวนบัวอันเวิ้งว้าง มีแต่บ่อไม่เห็นบัวเลย

แล้วก็มาถึงสวนซากุระซะที

มันอยู่ในสวนซากุระ ก็ต้องเป็นซากุระน่ะสิ คิดว่างั้นนะ

มีทั้งซากุระ ดอกเหลือง ๆ คือดอกน้ำมันหรือเปล่าไม่แน่ใจ แซมด้วยทิวลิปแดง นี่คือสวนผสมแบบไหนกันนี่

ซูมดอกเหลือง

ชมพูบานเย็นก็มา

แล้วก็เดินมาถึงดงซากุระ

มีหลากสีเลย

อย่าเพิ่งลายตากัน

สีขาวก็มา

ใครไม่ได้เอาไม้เซลฟี่มา มีคนคอยเดินขายแค่ไม้ละ 10 หยวนเท่านั้น

บ๊าย บาย ซากุระ ไว้เจอกันใหม่ ยังดีที่คอยพี่ไปหา

ดอกพุ่ม ๆ ขาว ๆ คือดอกอะไรไม่รู้ เห็นคนไปถ่ายรูปเยอะ

ดงดอกน้ำมัน (คิดว่าใช่นะ) ผู้รู้ช่วยมาคอนเฟิร์มอีกทีหล่ะกัน

ดงดอกสีม่วง เริ่มขี้เกียจถ่ายหล่ะ มีติดมารูปเดียว

แล้วในที่สุดก็ออกมาทางไหนไม่รู้ เจอแต่รถตู้เถื่อนรออยู่ ตัดใจไม่เดินกลับทางเก่าเพราะไกลอยู่ เดินตามมวลมหาประชาจีนไปเรื่อย ๆ ไปไหนไม่รู้หล่ะ เดินมาสักพัก เลยถามคุณป้าที่เดินมาข้าง ๆ มามีป้ายรอรถที่ไปหอกระเรียนเหลืองไหม คุณป้าบอกว่ามี มั่นใจเดินตามไปเลยค่ะ

แล้วช่วงเวลาแห่งการรอรถเมล์สาย 401 ณ จุดนี้ ก็ผ่านไปแบบอยากให้มันจบสิ้นเสียที ไม่ใช่ว่าจะไม่มีรถนะคะ แต่รถมันเต็มตั้งแต่ป้ายก่อนหน้าแล้ว รอเกือบชั่วโมง แอบกลัวเล็ก ๆ เพราะฝนก็ตก เริ่มมืด และน้องคนจีน ๆ หลายกลุ่มที่รอด้วยกันเริ่มหันไปขึ้นรถตู้เถื่อน เค้าตะโกนบอกว่าไป Guanggu ที่พักเราเลยหล่ะ แต่เราจะไปหอกระเรียนเหลืองก่อนนี่สิ ยืนยันรอรถเมล์ต่อไป ผ่านมา 5-6 คัน รถเต็มชนิดที่ว่ากายหยาบของพี่เพียงหนึ่งตนก็ไม่สามารถแทรกตัวเข้าไปได้

ในที่สุดก็ฝ่าฟันได้ขึ้นรถเมล์ไปจนถึงหอกระเรียนเหลือง แต่ฝนตกหนักมาก มองไม่เห็นอะไรเลย จะไปถนนคนเดินสายของกินต่อก็คงไม่ไหว ขึ้นรถเมล์สายมั่วไปลงรถไฟฟ้าสักที่ เดินเล่นห้างแถวนั้น และก็กลับห้อง

บรรลุเป้าหมาย ซากุระ ณ อู่ฮั่น! เย้!