Readme.me - The needles chairlift

The needles chairlift - Isle of wight

เราเป็นนักเรียนที่มาเรียนภาษาที่เมือง Brighton ประเทศ อังกฤษ และมันเป็นช่วงที่เราใกล้จะกลับไทยแล้ว เราตัดสินใจไป Portsmouth เพียง 1 วันก่อนที่จะเดินทาง เพราะมันไม่ไกลจากเมืองที่อยู่มากนัก และไม่ได้วางแพลนอะไรมาก หลังจากเที่ยวในตัวเมือง Portsmouth ช่วงเช้า เราตัดสินใจลงเรือเพื่อข้ามไปยังเกาะ Isle of wight โดยไม่ได้มีแพลนอะไรในหัวเลย

เนื่องจากเกาะนี้ไม่ได้มีริวิวอะไรไว้มากในช่วงนั้น รู้เพียงแต่เป็นเกาะที่ชาวเมืองผู้ดีชอบที่จะมาพักผ่อน ในตอนแรกเราแพลนกันมาว่าจะมาเช่าจักรยานขี่เล่นชิวๆ แต่พอมาถึงเกาะใหญ่และสวยมากและจักรยานให้เช่า หมดแล้ว! พวกเราก็ตั้งสติกันอยู่สักพักแล้วเห็นรถบัสอยู่ข้างหน้าจึงเดินเข้าไปสอบถาม และเลือกนั่งรถบัสแบบ hop on - hop off คือ สามารถขึ้นลงได้ทุกป้ายตอนไหนก็ได้ และด้วยเวลาที่เรามีอยู่เพียงน้อยนิดจึงทำให้เราไม่สามารถไปได้ทั่วเกาะ

และเลือกไม่ได้ว่าจะไปที่ไหนดี สิ่งที่เราทำคือ มองลงที่แผนที่ และ จิ้ม! สิ่งที่เราเห็นตรงหน้าคือจุดชมวิว ภูเขาและกระเช้า ที่สวยงามมาก

The needles landmark attraction เราเลือกที่นี้แหละเป็นที่สุดท้ายที่เราจะเที่ยวกันในวันนี้

เมื่อไปถึงบริเวณนั้นมีกิจกรรมให้ทำมากมายและพวกเราเลือกที่จะนั่งกระเช้า (The needles chairlift) ที่ตัดสินใจกันอยู่สักพักเพราะความกลัว เพราะความสูงและความไม่มั่นใจในกระเช้า แต่มาถึงแล้วไม่ลองก็ไม่ได้ อีกทั้งมุมที่สวยที่สุดที่จะเห็นได้ก็ต้องนั่งกระเช้านี้และเราก็ตัดสินใจไม่ผิด

กระเช้าเคลื่อนไปเรื่อยๆ และเมื่อถึงตรงจุดตรงหน้าผา วิวที่เห็นตรงหน้าคือภูเขาและทะเลที่ใหญ่สุดลูกหูลูกตา สวยงามมากความรู้สึกตอนนั้นคือรู้สึกอิสระ และรู้สึกดีใจมากที่เลือกที่จะมาที่นี้ มันมีความสุขมากอย่างบอกไม่ถูก

เมื่อลงไปถึงด้านล่างเราก็ใช้เวลาถ่ายรูป เดินเล่นริมทะเลจนลืมเวลา ทุกคนชวนกันเดินทางกลับไปรอรถบัสแต่แล้วเราก็พบว่า รถบัสพึ่งไปก่อนหน้าเราเพียงเสี่ยววิ และที่สำคัญคือเป็น รถบัสคันสุดท้าย!

ถ้าเราไม่ขึ้นคันนี้จะทำให้เราไปไม่ทันเรือ และส่งผลให้เรา ตกรถไฟ! ตอนนั้นทำอะไรไม่ถูก เพื่อนคนที่ได้สติ คุยกับเจ้าหน้าที่แล้วเขาบอกว่า สิ่งที่เราต้องทำคือเดินไปที่จอดรถบัสซึ่งอยู่หากจากตรงนั้น1ไมล์กว่า โดยต้องใช้เวลาให้เร็วที่สุดเพราะรถบัสอีกสายกำลังจะมาในเวลาประมาณครึ่งชั่วโมง พวกเราทั้งวิ่ง เดิน เดินเร็ว ณ เวลานั้นคือ ทรมานมาก ทั้งหนาว ทั้งเหนื่อย ทั้งเจ็บขา และรู้สึกว่าระยะทางมันเกิน1ไมล์กว่าแน่ๆ

แต่ทำอะไรไม่ได้นอกจากเดินต่อไป และแล้วเราก็เห็นป้ายรถบัสอยู่ไกลลิบๆ เพื่อนกลุ่มแรกที่ไปถึง เดินถึงรถบัสแล้ว แต่เนื่องจากมีอีกหลายคนที่ยังมาไม่ถึงจึงไปขอร้องให้รถบัสช่วยรอพวกเราที่เหลือ แต่คำตอบที่ได้คือ รอไม่ได้ เขาต้องไปแล้วจากนั้นรถก็เคลื่อนออกไป พร้อมกับเพื่อนๆคนที่เหลือที่เดินมาถึง ทุกคนช็อคทำอะไรไม่ถูก บางคนเริ่มร้องไห้ แต่ในตอนนั้นทำไรไม่ได้เลยตั้งสติและไปหาซื้อน้ำดื่มกัน แล้วอยู่ๆ ก็มีรถคันหนึ่งมาจอดเป็นรถคันเล็กๆ และมีผู้หญิงคนหนึ่งถามพวกเราว่า พวกคุณตกรถใช่ไหม พวกเราตอบว่าใช่ และเค้าบอกว่าเค้าจะไปส่ง ความรู้สึกตอนนั้นเหมือนอยู่จุดตำสุดและก็ขึ้นสูงสุดในเวลาอันรวดเร็ว หรือนางฟ้าจะมีจริง นั้นคือสิ่งที่เราคิด พวกเรานั่งรถไปกับผู้หญิงคนนั้น ตลอดระยะทางก็คุยกันไปเรื่อย ตอนแรกพวกเราคิดว่าเค้าบังเอิญขับรถผ่านมาและกำลังจะไปที่เรากำลังจะไปแต่จริงๆแล้ว นางฟ้าคนนี้เห็นพวกเราเดินผ่านหน้าบ้านและตัดสินใจขับรถมาตามหาพวกเราเพราะคิดว่าพวกเราอาจจะตกรถ พอทุกคนได้รู้ต่างน้ำตาไหลพร้อมกับยิ้มและหัวเราะไปพร้อมกันๆ วันนี้ช่างวันที่เต็มไปด้วยความรู้สึกจริงๆ และแล้วเราก็มาถึงท่าเรือได้ทันเวลา พร้อมกล่าวอำลาและขอบคุณนางฟ้าใจดีและจบวันนี้ด้วยการนั่งที่ดาดฟ้าของเรือ ชมพระอาทิตย์ค่อยๆลับขอบฟ้ากลางทะเล

ลาก่อน Isle of wight เกาะที่เต็มไปด้วยความสุข ความเศร้า ความตื่นเต้น ความสวยงาม และทำให้รู้ถึงความสำคัญของมิตรภาพที่ รู้ว่าพวกเราไม่ทิ้งกัน และได้รู้ว่า นางฟ้ามีจริง!