บันทึก..หัวใจแห่งการฟื้นฟูที่อุทยานแห่งชาติน้ำตกสามหลั่น

บันทึก... หัวใจแห่งการฟื้นฟูที่อุทยานแห่งชาติน้ำตกสามหลั่น

ความอุดมสมบูรณ์แห่งแผ่นดินสระบุรี

อุทยานแห่งชาติน้ำตกสามหลั่น

ตั้งอยู่ในอำเภอเมือง จ.สระบุรี ซึ่งเดิมชื่ออุทยานแห่งชาติพระพุทธฉายค่ะ มีพื้นที่ครอบคลุมถึง 4 อำเภอด้วยกันได้แก่ อำเภอเมือง อำเภอแก่งคอย อำเภอหนองแค และอำเภอวิหารแดง

และอุทยานฯ แห่งนี้ก็ประกอบด้วยภูเขาน้อยใหญ่และมีที่ราบในหุบเขา ซึ่งยอดที่สูงที่สุดนี่ก็คือ เขาครก นั่นเอง ที่มีความสูงอยู่ที่ประมาณ 329 เมตร แถมยังสามารถมองเห็นตัวเมืองสระบุรี และอำเภอใกล้เคียงได้อย่างชัดเจนด้วยค่ะ สัตว์ป่าที่พบก็มีอยู่หลายชนิดเช่น ไก่ฟ้า ไก่ป่า เก้ง ลิง หมูป่า และนกชนิดต่างๆ มากมายเลยค่ะเช่น เขียวคราม กระรางหัวหงอก โพระดก บั้งรอกใหญ่ รวมทั้งผีเสื้อนานาชนิดด้วยนะคะ

ความชุ่มชื้นที่หลอมรวมกับผืนป่า

ภายในบริเวณอุทยานฯ นี้นะคะ ก็มีน้ำตกหลายแห่ง ซึ่งก็คือ น้ำตกสามหลั่น ที่เป็นลานหินกว้างเรียงซ้อนกันเป็นสามชั้นมองดูคล้ายๆ กับบันได ซึ่งนี่ก็เป็นที่มาของชื่อน้ำตก ตั้งอยู่ห่างจากที่ทำการอุทยานฯ แค่ประมาณ 300 เมตรเท่านั้นเอง

ต่อมาก็คือน้ำตกโพธิ์หินดาษ อยู่ห่างจากที่ทำการประมาณ 300 เมตรเช่นกันเป็นน้ำตกชั้นเดียวเตี้ยๆ สามารถลงเล่นน้ำได้ ซึ่งตรงนี้ก็เป็นลานหินกว้าง มีต้นโพธิ์แผ่กิ่งก้านสาขา และต้นน้ำที่ไหลมายังน้ำตกโพธิ์หินดาดยังไหลไปสู่น้ำตกถัดไป ก็คือน้ำตกโตนรากไทร ซึ่งห่างจากที่ทำการอุทยานฯ ประมาณ 400 เมตร เป็นน้ำตกชั้นเดียวที่ตกลงมาจากหน้าผาหินสูง 7 เมตร ลงมาสู่แอ่งน้ำด้านล่าง

และที่รอบๆแอ่งน้ำก็มีโขดหินน้อยใหญ่ สามารถใช้เป็นที่นั่งชมน้ำตกได้ด้วยนะคะซึ่งทางอุทยานฯ ก็ได้ทำเส้นทางเดินเท้าเชื่อมระหว่างน้ำตกเหล่านี้ด้วยนะโดยใช้เวลาเดินทางประมาณ 2-3 ชั่วโมง

โดยที่เราไม่ต้องย้อนกลับเส้นทางเดิมเลยค่ะ โดยที่น้ำตกที่นี่จะมีความสวยงามมากที่สุดในช่วงปลายเดือนกรกฎาคม-ต้นเดือนตุลาคมนะคะ

หัวใจแห่งการฟื้นฟู

เดินเข้าไปในป่า ที่ๆ เต็มไปด้วยต้นไม้ลำธาร

สิ่งมีชิวิตต่างๆ ไม่ว่าจะเป็นมด แมงมุมหรือผีเสื้อที่เห็นได้มากที่นี่ค่ะ

อย่างนึงคือมันทำให้เราได้เห็นว่า “จริงๆ แล้ว โลกนี้มันผูกพันกันไว้ด้วยการพึ่งพากันและกัน”

จนอดสงสัยไม่ได้ว่า

อะไร…

ที่มันทำให้เราลืมว่าตัวเราเองก็เป็นหนึ่งในชีวิตของโลกใบนี้เป็นหนึ่งในความสมบูรณ์ของต้นไม้ใบหญ้าเป็นหนึ่งในการดูแลและถนุถนอมสิ่งมีชีวิตเหล่านี้

เพราะจริงๆ เราก็ต่างอยู่เพื่อกันและกัน…

เดินไปเรื่อยๆ จากที่เคยกลัวแมงมุมมากๆก็เริ่มเข้าใกล้พวกเค้าได้จะด้วยความชินหรืออะไรก็แล้วแต่

ก็อยากจะขอบคุณมันเหลือเกินที่ปลดล็อคความกลัวอีกอย่างนึงออกไปจากใจจนจริงๆ เราก็แอบกลับมาคิดนะว่า...

อะไรกันแน่ที่มันน่ากลัวกว่ากัน

ระหว่างสัตว์ที่อยู่ข้างหน้าที่เราเห็น ที่มันอยู่ของมัน

ที่มันแค่ปกป้องตัวเองตามกลไกธรรมชาติ

กับความกลัว ที่เราสร้างมันขึ้นมาเองเสมอ

คิดไปก่อนต่างๆ นาๆ

นั่นสินะ..

อะไรกันแน่ ที่มันน่ากลัวกว่ากัน...

...ในอดีตป่าแห่งนี้มีความอุดมสมบูรณ์มาก เมื่อสมัยสงครามโลกครั้งที่ 2 ญี่ปุ่นได้ใช้พื้นที่ตรงนี้เป็นจุดยุทธศาสตร์ ทำหลุมหลบภัยบ้าง มีการตัดไม้ ทำฟืนบ้าง ทำถ่านหุงหาอาหาร และทำถนนบ้าง

มันเลยทำให้ป่าธรรมชาติบางส่วนถูกทำลายลง สภาพป่าของที่นี่ก็ประกอบด้วย ป่าเบญจพรรณ ป่าดิบแล้ง และทุ่งหญ้าค่ะ แต่พอได้ประกาศให้ที่นี่เป็นอุทยานแห่งชาติ มีการดูแลรักษาและฟื้นฟู

ก็ทำให้ป่ากลับมามีชีวิตอีกครั้ง

จนทำให้เราอดเสียดายไม่ได้เลยเนอะ..

การทำลายมันง่ายแค่หายใจไม่กี่เฮือก แต่การที่อะไรมันจะฟื้นฟูกลับคืนมาได้นี่

มันต้องใช้อะไรหลายๆ อย่าง ที่สำคัญก็คือเวลา

และความตั้งใจที่สูงมากจริงๆ เนอะ