แม่แดดน้อย ดื่มกาแฟใกล้ดวงดาว

ผมไม่เคยทำให้การเดินทางเป็นเรื่องยาก บางครั้งแค่เก็บกระเป๋า กระโดดขึ้นรถไปกับเขา ถ้าเป็นเพื่อนร่วมทางที่ใช่

กุมภาพันธ์ ก่อนวาเลนไทน์ไม่กี่วัน เรานัดแนะกันที่ภูเก็ตเพื่อเจอกันที่เชียงใหม่

สวนกาแฟและโฮมสเตย์เป็นจุดหมายที่เราตกลงปลงใจใช้เวลาร่วมกัน ร่วมสามชั่วโมงจากตัวเมืองเชียงใหม่ไปอำเภอกัลยานิวัฒนา ทางโค้งไปโค้งมาจนคนขับมึน

ดูต้นทางกาแฟที่ Lica Coffee Estate

พลบค่ำเราถึงลานตากกาแฟที่สังเกตได้ชัดเจนจากริมถนน มีแค่ป้ายเล็กๆ ตัวอักษรดำบนพื้นขาวแขวนไว้ตรงบาร์กลางแจ้ง Lica Coffee Estate (อ่านว่า ลิข่า) เหมือนร้านกาแฟ แต่ไม่ขายกาแฟกับบางคนในบางอารมณ์

เต็นท์สองหลังตั้งปราการสู้หนาวข้างกองไฟไม่ไกลจากลานตากกาแฟ มีเท็นวิ่งไปมาสนับสนุน อุปกรณ์สู้เย็น หลังจากที่เห็นว่าบางอย่างที่มีคงไม่รอด

หมูกระทะกับเบียร์หลายกระป๋องส่งเราเข้านอนให้ราบรื่นจนถึงเช้า

"ไปดูสวนกาแฟกัน" เท็นชวน

ไม่มีใครตอบไม่ตกลง

สวนกาแฟที่นี่ ชาวบ้านปลูกไว้เหมือนพืชประจำบ้าน มากน้อยขึ้นอยู่กับพื้นที่ พอถึงฤดูกาลก็เก็บขาย การดูแลเอาใจใส่เลยไม่ได้เต็มที่ กาแฟกลายเป็นเหมือนอาชีพรองมากกว่า

เราเดินดูไปเรื่อยๆ ทักทายชาวบ้านบ้าง ฟังเท็นเล่าเรื่องราว ชี้ชมกาแฟ จนเกือบเที่ยงเลยเดินกลับ วิถีชาวบ้านตลอดทางผ่าน ผมบันทึกผ่านเลนส์ไว้หมด

ยิ่งได้ใกล้ชิด ผมยิ่งเห็นความตั้งใจของคนทำกาแฟ ไม่ต่างกับการทำนาข้าวกว่าจะได้สักเม็ด ไม่ง่าย

ทีนี้ถ้าคุณสั่งกาแฟ แล้วถ่ายรูปเช็คอิน ทิ้งส่วนที่เหลือไว้ คุณรู้ไหม นั่นคือความเจ็บปวดของ

บาริสต้า ด้วยน้ำมือของคนชอบแค่คาเฟ่แต่ไม่รักกาแฟ

Doolaylay บ้านแห่งความคิดถึงใกล้ดวงดาว

คนแปลกหน้าร่วมโต๊ะอีก 2 คนมาสมทบ ป๊อบกับกุ๊กกลายเป็นเพื่อนใหม่หลังจากข้าวเที่ยงง่ายๆ รสชาติดีของแม่โอมจนเกลี้ยงจานในเวลาเร็วจัด

หลังจากนั่งคุยกันให้อาหารย่อย เราบอกโอมว่าจะลงไปดูเท็นคั่วกาแฟ ป๊อบกับกุ๊กเลยขอตามไปด้วย ทั้งสองได้รู้จักกาแฟเพิ่ม ซึบซับมากขึ้น

ห้าโมงเรานัดกันที่ doolaylay ดอยไม่มีชื่อกับบรรยากาศพระอาทิตย์ตกรออยู่บนนั้น

พระอาทิตย์หายไปในกลุ่มเมฆลอยต่ำติดเส้นขอบฟ้า เราขาดการติดต่อกัน เหลือแค่แสงชมพูระบายท้องฟ้า ต้นไม้ยืนเดี๋ยวปลิวหายไปจากดอย อย่างโอมบอก ตอนนี้กลายเป็นที่ท้าทายช่างภาพ ว่าจะถ่ายความว่างเปล่าอย่างไรให้น่าสนใจ

ลุงมะตูมรถคันเก่งคู่บุญ doolaylay กลายเป็นพระเอกหลักให้เราวิ่งขึ้นวิ่งลงถ่ายภาพเงาดำบนพื้นฟ้าสีหวาน

เราใช้เวลาจนมืด ขึ้นรถกระเด้งกระดอนกลับบ้าน ทิ้งดอยไม่มีชื่อที่คนอยากเป็นเจ้าของไว้ข้างหลัง

อาหารเย็นตามสไตล์ doolaylay อิ่มหมีพีมัน ไม่มีมื้อไหนที่อาหารไม่ถูกปาก

ดวงดาวเด่นฟ้าเหนือกองไฟลุกโซน เบียร์ช่วยง้างเข็มนาฬิกาให้เดินช้าลง เริ่มจากเรื่องราวชีวิต เราคุยกันต่อเรื่องการเดินทาง ผมกับป๊อบเห็นไม่ต่างกัน เบียร์หลายกระป๋อง ฟืนหลายท่อนหายและมอดไหม้ไปพร้อมกับสายลมพัดผ่านเบาๆ

วงจรธรรมชาติหมุนผ่าน กี่ครั้ง กี่ครั้ง บ้านหลังนี้ยังอยู่ในความคิดถึง Doolaylay