และแล้วลิ้นชักของความคิดถึงที่ถูกเก็บไว้ก็ถูกเปิดออกมาอีกครั้ง นานมากแล้วสินะที่ไม่ได้ไปน่าน 5 ปีที่เรายุ่งวุ่นวายเกี่ยวกับการงานและเปลี่ยนวิถีชีวิต

ไปบางอย่าง พอรู้ตัวอีกทีก็ทำให้ให้รู้สึกว่าน่านเริ่มเปลี่ยนไปจากความทรงจำ

ยังจำความรู้สึกครั้งแรกกับการได้รู้จักน่าน ผ่านตัวหนังสือและภาพถ่ายของใครต่อใครหลายคน หัวใจจะรู้สึกพองโตทุกครั้งที่ได้อ่านและเห็นภาพที่น่าน

เคยคิดวางแผนไว้หลายต่อหลายครั้งแต่ก็ยังไม่ได้ไปสักที แม้ว่าจะเดินทางขึ้นเหนืออยู่บ่อยๆ แต่น่านไม่ใช่เมืองผ่าน ถ้าอยากไปน่านต้องตั้งใจไป!!!!

ในที่สุด ในที่สุด (จะพิมพ์ซ้ำทำไม) การไปน่านครั้งแรกก็เกิดขึ้น เมื่อพี่ๆ โทรมาชวนไปเดินป่าที่ภูแว รายละเอียดเป็นไงไม่รู้ ใครไปบ้างไม่รู้ ตอบสั้นๆ ว่า

ถ้าเป็นน่าน เมย์ไป!!!

เราขึ้นรถกรุงเทพ – ทุ่งช้าง รอบ2 ทุ่มกว่า ลงที่อำเภอปัวตอนช่วง 7 โมงกว่าๆ รอขึ้นรถไปบ่อเกลือรอบ 9 โมงครึ่ง แล้วต่อรถ

จากบ่อเกลือไปสุดสายที่ หน่วยย่อย ของ อช.บ้านด่าน อีก เกือบ 40 กม ถึงที่นี่ก็จะบ่ายโมงแล้ว เราก็ต้องรีบๆ เพราะสโลแกนที่นี่คือ ใกล้ตา ไกลตีน

และมันก็เป็นแบบนั้นจริงๆ ทั้งเหนื่อยทั้งร้อน แอบถามตัวเองอยู่ในใจว่านี่ใช่ที่ที่ฉันอยากมาจริงๆ รึ เราถึงจุดตั้งแค้มป์ ห้าโมงครึ่ง ยามค่ำคืนที่นี่ก็หนาวเหน็บ

เจ็บลึกไปถึงกระดูก ยามเช้าก็สวยจับใจ พูดเลยว่าเพลินสิคะ แต่ขาลงนี่เราใช้เวลาแค่ 2 ชั่วโมงครึ่งเร่งสปีดเท้ากันสุดฤทธิ์ มาถึงที่หน่วยเกือบเที่ยง

ยังไม่ทันได้เปลี่ยนชุดเราก็ต้องขึ้นสองแถวเพื่อไปให้ถึงบ่อเกลือเพื่อขึ้นรถต่อไปปัวรอบบ่ายสองแต่เราก็ขอเขาแวะเดินเล่นที่นี่ครึ่งชั่วโมง ถึงปัวอีกทีก็4โมงกว่า

เดินหาที่พักได้ก็เย็นพอดี เมืองที่นี่เงียบๆ น่ารักๆ แวะกินนมอุ่นๆ ก่อนกลับไปนอน และเดินเที่วที่เมืองปัวช่วงเช้าอีกหน่อย ก่อนมุ่งหน้าเข้าตัวเมืองน่าน

เดินเล่น ไหว้พระ และขึ้นรถกลับตอนทุ่มครึ่ง แบบสายตาละห้อย แล้วเจอกันใหม่นะ

ก็ความคิดถึงมันเต็มร้อย รูปมาเต็ม 55555555