ระหว่างทางอุทยานดอยภูคา - ถนนลอยฟ้าเราได้เจอกับแผงขายของริมทาง 

ที่มีคุณป้า 2 คนนั่งอยู่ ตรงนั้นเป็นเพิงขายของที่วางขายได้เป็นสิบ ๆ เจ้าเลย แต่วันที่เราเจอมีแค่ 2 ร้านทีแรกก็ขี่รถผ่านไปเลย เพราะต้องเอามอเตอร์ไซค์ไปคืน แต่ใจนึงก็เสียดาย อยากแวะเข้าไปดูว่าเค้าขายอะไรกัน ก็เลยวนกลับมา 

คุณป้าทั้งสองคน อยู่หมู่บ้าน #เต๋ยกิ่วเห็น ที่ต้องเข้าไปข้างในตรงที่เค้าขายของอีก 2 กิโลเมตร วันนี้พากันเดินหิ้วของออกมาขาย มีมะไฟสองสี ข้าวเหนียวดำ ใบเหมี้ยงหมักใบเหมี้ยงเอาไว้อม เคี้ยว

ป้าเค้าบอกว่าเคี้ยวแล้วหลับสบาย เขาบอกมาแบบนั้นนะ

อีกอย่างหนึ่งคือ ป้ากำลังนั่งถักอะไรสักอย่างอยู่ ก็เลยถามเป็นความรู้สักหน่อยป้ากำลังถึงหิง หรือสวิงช้อนปลาเนี่ยแหละ 

เราเห็นสีด้ายมันแปลกๆก็เลยลองถามดูว่าด้ายที่ป้าทำอยู่ เป็นด้ายอะไร คำตอบที่ได้คือ เพียด (หรือแพด) แปลว่าเถาวัลย์ มันอยู่ในป่า ไปเก็บมาแล้วเอามาขูด ๆ ๆ ปั่นทำเป็นด้าย กว่าจะได้ด้ายมันก็ยากนะ แล้วก็เอามาถักเป็นหิงอีก อะโหเลยเรา กว่าจะได้หิงช้อนปลาสักอันของที่นี่

เริ่มจากเข้าป่าเก็บเถาวัลย์ มาขูด ปั่น แล้วถักอีก และสวยมาก ๆ งานละเอียดเลยหละตอนที่เราไปแล้วเจอคุณป้าเราฟังสำเนียงพูดของเค้าไม่ออก 

จับใจความได้บางคำพอถึงวันต้องตัดวีดิโอก็เลยติดต่อเพจ บ้านเต๋ยกิ่วเห็น ไปขอความช่วยเหลือจากแอดมินเพจให้ช่วยแปลให้หน่อย จึงได้รู้ว่า ชาวบ้านที่เต๋ยกิ่วเห็น เป็นชาวลั๊วะ เถาวัลย์ที่เอามาทำด้ายก็ไม่ค่อยมีคนทำแล้ว เพราะหายาก และที่นี่ก็เป็นชาวบ้านที่น่ารัก มีประเพณีที่น่าสนใจอีกหลายอย่าง ก็เลยคิดว่า สงสัยเราต้องกลับไปเจอน่านอีกครั้งแล้วหละ และต้องไปที่บ้านเต๋ยกิ่วเห็นให้ได้ด้วย

ติดตามชมจุดเริ่มต้นที่พบคุณป้าชาวลั๊วะ และการเดินทาง ณ บ่อเกลือน่านของเราได้ที่นี่เลยhttps://youtu.be/vLrp5U1z0HM #กิ๊บเจอนี่มา #kibjourney #บ้านเต๋ยกิ่วเห็น #แบกเป้เที่ยว #แบกเป้เที่ยวคนเดียว #น่าน #น่านหน้าฝน #เที่ยวคนเดียว